وقوف در عرفات، هم برای کسب معرفت و عرفان است. و هم برای تامل و تفکر در تاریخ حیات انسان بر کره زمین.

و «وقوف» هم به معنای درنگ و تامل آمده است و هم به معنای آگاهی و عرفان و همین عرفان است که در مشعر الحرام باید به شهود منتهی شود.

عرفات محل هبوط آدم از بهشت است.و مبدا حیات انسان بر کره زمین.و آدم چون خود را بر زمین یافت.گریست و انابه کرد.

تو هم گریه و انابه کن،آنچنان که گویی این تویی که هم اکنون از بهشت هبوط کرده ای و خود را تنهای تنها بر بیابان عرفات یافته ای.

و از سوی دیگر،عرفات تذکاری است بر معاد تو، ای انسان.آنچنان باش که گویی اینجا صحرای محشر است

وَنُفِخَ فِی الصُّورِ‌ فَإِذَا هُم مِّنَ الْأَجْدَاثِ إِلَىٰ رَ‌بِّهِمْ یَنسِلُونَ (یس، ۵۱)

و این بی شمار انسان های کفن پوش هم اکنون سر از قبرها برآورده اند و به سوی مواقف حساب می شتابند.

در عرفات، آنچنان باش که آدم (ع) بود:

فَتَلَقَّىٰ آدَمُ مِن رَّ‌بِّهِ کَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَیْهِ. (بقره، ۳۷)

آنچنان که چون هنگام افاضه از عرفات به مشعر الحرام فرا می رسد. توبه ات پذیرفته شده باشد.

وقوف در عرفات مقدمه وقوف در مشعر است، یعنی که عرفان مقدمه شهود است.و چون به شهود رسیدی،مهیای شهادت باش

آنچنان که اسماعیل بود و آنچنان که سیدالشهدا حسین (ع) بود…